ആദ്യത്തെ അന്നം

ആദ്യത്തെ അന്നം
................

കരയുവാൻ മഴയില്ല
കേഴുവാൻ മൗനമില്ല
വിലാപക്കൊടി കളില്ല
രോദനത്തുടികളില്ല
കുഞ്ഞേ നീയും ഞാനും മാത്രം
ചുറ്റിലും പുരുഷാരമെങ്കിലും
ആരും തുണയില്ലാതെ
മുറിഞ്ഞ പൊക്കിൾകൊടിതൻ
രണ്ടറ്റങ്ങളിൽ
രണ്ടു വിലാപ വിപഞ്ചികകളായ് പിടയ്ക്കുന്നു.

ആശുപത്രിക്കിടക്കയിൽ
അനാഥസ്വപ്നങ്ങൾ പോൽ
അവശരായ്
പിറവിയുടെ തടവുപുള്ളികളായ്
പീഡനമേറ്റു വാങ്ങുന്നു
അമ്മൂമ്മയെ പോൽ
എന്നെത്തലോടുവാനൊരു കാറ്റു വന്നുവോ
കണ്ണീർ തുടയ്ക്കു വാനതിൻ വിറയാർന്ന
ചുണ്ടു മുതിർന്നുവോ?
നനുത്ത വിരലുകളാലതെൻ
സങ്കടച്ചാലുകൾ തുടച്ചുവോ ?

കാറ്റേ, കനിവേറുമൊഴുക്കേയെൻ്റെ
കുഞ്ഞിൻ്റെ കണ്ണീർ തുടയ്ക്കുക
അമ്മയാണെങ്കിലും
മുല ചുരത്തുവാനശക്തയായ് ഞാൻ;
മുലക്കണ്ണു പോലുമ ദൃശ്യ ചങ്ങലകളാൽ
ബന്ധിതം.

പെറ്റെണീറ്റു നിന്നെ കാണുവാൻ കൺതുറക്കവെ,
മാറോടണയ്ക്കുവാൻ കൈതുനിയവെ
തൊടരുതെന്നൊരു ദുശ്ശാസനം കേട്ടു
കണ്ണീരിറ്റി
വിശന്നു വിറയാർന്ന നിന്നധരം പോൽ
ഗർഭപാത്രം വിറച്ചു
എൻ്റെ ആധികളൊരു വേള സംഗീതമാക്കിയ നിന്നാദ്യ രോദനമെന്നിൽ
ദീനമാംവേദനയായ് വീണ്ടുമൊലിച്ചിറങ്ങി
തളർന്നിരിക്കുന്നു.
നീ കരഞ്ഞു വാടിയൊരു
തെച്ചിപ്പൂവിതൾ പോലെ കിടക്കുന്നു.

മുലപ്പാലമൃതമാണെനിക്കും നിനക്കും
അമൃതമാമൊരു ബന്ധം
മരിക്കാതിരിക്കുവാൻ .
അമ്മയെന്ന രണ്ടക്ഷരം
മറക്കാതിരിക്കുവാൻ
തടഞ്ഞു നിർത്തുന്നു, നിനക്കന്ന മേകേണ്ടോൻ;
മുലയൂട്ടുവതെങ്ങനെ കുറ്റമാകു മോമനേ?
നിനക്കാദ്യാന്നമായ്
രുചിക്കുവാൻ ,
എന്നെ നിന്നമ്മയാക്കുവാൻ,
പിറവി തൻ വർഷാകാലത്തിൽ
എന്നിൽ പിറവിയെടുത്തതാണാ പാലരുവി!

ജനിച്ച നാൾ തൊട്ടു
നിനക്കു പീഡനം
മതാന്ധം കാലം ;
മുല ചുരത്തുവാനുവാദം
ചോദിച്ച്
കഴുത്തിലെ സ്വർണ്ണച്ചങ്ങലയ്ക്ക്
ഉറപ്പു കൂട്ടുവാൻ മാത്രമെനിക്കനുവാദം.

പരുഷമാണ് കുഞ്ഞേ
പുരുഷ വിധികൾ
അന്ധവിശ്വാസമവരുടെ കണ്ണുപൊത്ത വെ
ഞാനും നീയുമതിന്നിരകൾ
ഒരു നാൾ നീയും പുരുഷനായുയരും
അന്നു നീ മനുഷ്യനായ്
പൂത്തുലയുവാൻ മാത്രമെൻ്റെ പ്രാർത്ഥന! പ്രാർത്ഥന .

-മുനീർ അഗ്രഗാമി