ഒരു തുമ്പി , അതിന്റെ കാലുകളിൽ എന്റെ കുട്ടിക്കാലം

 ഒരു തുമ്പി ,

അതിന്റെ കാലുകളിൽ

എന്റെ കുട്ടിക്കാലം

ഒരു മഞ്ഞപ്പൂമ്പാറ്റ

അതിന്റെ ചുണ്ടിൽ

എന്റെ കൗമാരം

ഒരു പുള്ള് ,

അതിന്റെ ചിറകിൽ

എന്റെ യൗവ്വനം

മറ്റൊന്നുമില്ല

ചുവന്ന കടലിൽ ഞാൻ

അതാര്യമായ ജലത്തിൽ

മറ്റാരു മുണ്ടെന്നറിയാതെ

പൊങ്ങിക്കിടക്കുന്നു

പെട്ടെന്ന് ഉണർന്നു.

പുലർന്നിട്ടില്ല

പുലരിയിലേക്ക്

എത്രയെത്ര വഴികൾ !

കിടക്കുന്നു ,

മറ്റൊരു വഴി

തെളിയുമെന്ന ആശയിൽ

ചുവപ്പിന്റെ ഉടൽ

തകർന്ന യാനങ്ങളുടെ

രക്തമോ

നീന്തുന്നവരുടെ രക്തമോ?

ജലം തന്നെ മുറിഞ്ഞ്

ചോരയൊഴുകുന്നതോ ?

മണ്ണിന്റെ നെഞ്ചിലേറ്റ കുത്തിൽ നിന്നോ ?

പെട്ടെന്നൊരു നിലവിളി

ഉയർന്നു കേട്ടു

ആ നിലവളിയിലൂടെ

ഞാൻ പുലരിയിലേക്ക് നടന്നു.

-മുനീർ അഗ്രഗാമി

ആ ദിവസം

 വെറുതെയിരിക്കുമ്പോൾ

ആ ദിവസത്തെ

എടുത്തു നോക്കി

കഴിഞ്ഞു പോയതെങ്കിലും

കളയാതിരുന്ന ഒരു ദിവസത്തെ .

ശ്വാസമില്ല

ഉടലിൽ പരിക്കുകൾ ഇല്ല

എന്റെ ശ്വാസം കൊടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചു

അതിനു പാകമാകുന്നില്ല

എന്റെയും നിന്റെയും ശ്വാസം

ഒരുമിച്ച് കൊടുത്തു

മരിച്ചു പോയിട്ടും

ആ ദിവസം ജീവിക്കുന്നത്

തൊട്ടടുത്തിരുന്ന്

നാം അനുഭവിച്ചു.

മഴകൾ കൊണ്ട് അലങ്കരിച്ച്

ആ ദിവസത്തെ

ഈ ദിവസത്തോടു ചേർത്ത്

നീയെന്നോടതു മന്ത്രിച്ചു

മറ്റാരും കേൾക്കാതിരിക്കാൻ

ഒരു മഴയുടെ ഒച്ചയിൽ ചേർത്ത്

എന്റെ ചെവിയിലൊഴിച്ചു

ആകെ നനഞ്ഞപ്പോൾ

നാം രണ്ടു മാലാഖമാരായി

ഭൂമി സ്വർഗ്ഗമായി

സൂര്യൻ ഈ ദിവസത്തെ

പടിഞ്ഞാറോട്ട് നീക്കിവെച്ച്

കണ്ണു ചുവന്ന് നിൽക്കുമ്പോൾ

നീയെന്റെ ചെവിയിൽ പറഞ്ഞു

നോക്കൂ

ഈ ദിവസത്തെ ഞാൻ

മറ്റാർക്കും കൊടുക്കില്ല

ആ ദിവസത്തെ

ഒരു കടൽത്തിരയുടെ ദൃശ്യത്തിൽ വെച്ച്

സൂര്യൻ നിനക്കു തന്നു

നിയതിനെ

നിന്റെ ചുണ്ടുകൊണ്ട്

എന്റെ കൈകളിൽ ഒട്ടിച്ചു

അത്രയും വേദനിക്കുമ്പോൾ

നമുക്കതെടുത്ത്

വേദന തുടയ്ക്കണം

അല്ലെങ്കിൽത്തന്നെ

ആരാണ്

എല്ലാ ദിവസവും ജീവിച്ചവർ ?

- മുനീർ അഗ്രഗാമി

രാത്രിയെ തിന്നുന്നവൻ

 രാത്രിയെ തിന്നുന്നവൻ

.....................................

രാത്രിയെ

ഡാർക്ക് ഫാന്റസി പോലെ

ചവച്ചു തിന്നുന്നു

മിന്നാമിനുങ്ങിനെ കാണുമ്പോൾ

കുട്ടിയാവുന്ന അസുഖം

വീണ്ടും തുടങ്ങി

കറുപ്പിന്റെ മധുരത്തിൽ

വിടരുന്ന ഒരു പൂവ്

ഒരു വസന്തമായിപ്പടരുന്നു

അതിന്റെ ഒരു പൂമ്പൊടി

പെട്ടെന്ന് പറവയായി

എന്റെ ചുണ്ടിലിരിക്കുന്നു

താമസമെന്തേ വരുവാൻ എന്ന പാട്ട്

പെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു

രാത്രിമുല്ല അതു കേൾക്കുന്നു

രുചിയുടെ തിരകളിൽ

സഞ്ചരിക്കുന്ന വള്ളത്തിലിരുന്ന്

ഞാൻ നാവിൽ ബാക്കിയുള്ളതു

അലിച്ചിറക്കി

തുഴയുന്നു

അവസാന തരിയും

ഇറങ്ങിക്കഴിഞ്ഞപ്പോൾ

വെളിച്ചം ചുണ്ടുകളിൽ

പടർന്നു

വെളിച്ചം കൊണ്ട്

വായ കഴുകി

കഴിഞ്ഞു പോയ കറുപ്പിന്റെ ഓർമ്മപ്പുറത്ത്

കയറി

അത് ചെവിയാട്ടി

എന്നെയുമെടുത്ത്

ഇനി

ഒരു പകൽ കടക്കും

-മുനീർ അഗ്രഗാമി

മരിച്ചതിനു ശേഷം ഒരാൾ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നത്

മരിച്ചതിനു ശേഷം ഒരാൾ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നത്

 ..................................................................................

സമുദ്രം അതിന്റെ ഞരമ്പുകളിൽ

വളർത്തുന്ന ചുവന്ന മീനിന്

എന്നെയറിയാം

മരിച്ചതിനു ശേഷം

ഒരാൾ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നത്

കടപ്പുറത്തു മാത്രമാണ്

തിരയിൽ

അയാളുടെ ജീവനുണ്ട്

ഉയർന്നു താഴുന്ന

അയാളുടെ നെഞ്ചിടിപ്പുണ്ട്

പ്രവാഹങ്ങളിൽ

നഷ്ടപ്പെടുന്ന യാത്രകളിൽ നിന്നും

ഒരു കടൽപ്പക്ഷി

അയാളിൽ വന്നിരിക്കും

ചകവാളത്തിന്റെ ചുവന്ന മുഖത്ത്

എനിക്കു വേണ്ടി

ഒരു പുഞ്ചിരി കൊളുത്തിയിട്ടേ

പകൽ കടന്നു പോകൂ

അയാളും ഞാനും

പകലും രാത്രിയുമെന്ന പോലെ

സന്ധ്യയിൽ സന്ധിക്കുന്നു

ഞാനാണോ

അയാളാണോ നിഴലെന്നറിയാതെ

മരണമാണോ ജീവിതമാണോ

ജലമെന്നറിയാതെ

കാഴ്ച മറയും

ഒരു തിമിംഗിലം ഉയർന്നു താഴുമ്പോലെ

ഉടൽ ഉലഞ്ഞ്.

ദൂരത്തിന്റെ ഒരു കപ്പൽ

എപ്പോഴും ജലത്തിലുണ്ട്

അദൃശ്യമായിട്ടും

ഞാനതറിയുന്നു

ഒഴുക്കിലൂടെ

ആ കപ്പൽ സഞ്ചരിക്കുന്നു

ഞാൻ ചിലപ്പോൾ അതിന്റെ കപ്പിത്താൻ

ചിലപ്പോൾ അയാൾ

ചിലപ്പോൾ ചുവന്ന മീനുകൾ

സമുദ്രം അപ്പോൾ നീന്തിത്തുടങ്ങും

അതിന്റെ വാലോ തലയോ

അറിയാതെ

ഞാനതു കാണും

എന്റെ കണ്ണുകളിൽ

ആ സമുദ്രം ചലിക്കുന്നു

ഞരമ്പുകളിൽ

ചുവന്ന മീനുകൾ നീന്തുന്നു.

-മുനീർ അഗ്രഗാമി

എനിക്ക് സ്വന്തമായി ജലമില്ല

 പ്രിയപ്പെട്ട മത്സ്യമേ

നീ നീന്തുന്ന

ചില്ലിന്റെ തടവറ തകർക്കണമെന്നുണ്ട്

ഞാനതു തകർക്കുമ്പോഴുള്ള

നിന്റെ പതനമാണ്

എന്നെ അസ്വസ്ഥനാക്കുന്നത്

എനിക്ക് സ്വന്തമായി ജലമില്ല

നിനക്കു തരാൻ

ശ്വാസമില്ല.

- മുനീർ അഗ്രഗാമി

 പുൽമേടുകളുടെ രഹസ്യമൊഴി കേട്ടു

ഒറ്റപ്പെട്ട ഒരാൾ

 ഒറ്റപ്പെട്ട ഒരാൾ

ഓരോ രാത്രിയിലുമുണ്ട്

വവ്വാലുകൾ

അയാൾക്കുള്ളിലൂടെ പറന്നു പോകുന്നു

മൂങ്ങകൾ അയാളിലിരുന്ന്

മൂളുന്നു

മരപ്പട്ടികൾ

അയാളെ വലം വെച്ച്

ഇരതേടാനിറങ്ങുന്നു

കുറുക്കന്റെ ഓരികൾ

അയാളെ ശബ്ദവലയത്തിലാക്കി

നന്നായി കുലുക്കുന്നു

രാത്രിമഴ

അയാളുടെ നനവുകളിലൂടെ

പെയ്യുന്നു

രാപ്പനി

അയാളുടെ നെറ്റിയിൽ കിടന്നുറങ്ങുന്നു

ഒറ്റത്തടിയുള്ള വൃക്ഷം

അതിന്റെ മടലുകൾ കൊഴിച്ച്

നിർവ്വാണം പൂകുമ്പോലെ

അയാൾ യാമങ്ങൾ പൊഴിച്ച്

ഒറ്റത്തടിയായി നിൽക്കുന്നു

അയാൾ ഒറ്റപ്പെട്ട ഇരുട്ട്

അയാളെയിപ്പോൾ

നെഞ്ചോട് ചേർത്തു പിടിച്ചിരിക്കുന്നു

സ്വന്തം അമ്മ പോലും

ഇതുവരെ ചെയ്യാത്ത അത്രയും

വത്സല്യത്തോടെ

അയാളെ ആലിംഗനം ചെയ്തിരിക്കുന്നു

ഒറ്റപ്പെട്ട ഒരാൾ

മെഴുകുതിരി പോലെ

സ്വയമുരുകിത്തീരാതെ

ഒരു രാവും കടന്നു പോകാറില്ല

സ്വന്തം വെളിച്ചം

ഇരുളിന് സമർപ്പിച്ച്

അയാൾ രാത്രിയോളം വലിയ

ഏകാന്തത നെയ്യുന്നു .

- മുനീർ അഗ്രഗാമി

Like

Comment

Share