മഞ്ഞുകാലം

എനിക്കും നിനക്കും മഞ്ഞുകാലം തുടങ്ങി
പക്ഷേ നമുക്കിടയ്ക്ക് ഒരു കടൽ അകലം
ഒരു കടൽക്കാറ്റിന്റെ ദൂരത്തിൽ
നമ്മുടെ നിശ്വാസങ്ങളുടെ തിരയിളക്കം
പൈൻമരങ്ങളുടെ ഉച്ചിയിൽ നിന്റെ ആകാശം
കറുകനാമ്പിന്റെ തുമ്പത്ത് എന്റെ കടൽ

ഞാൻ നീലയെന്നു കരുതിയ ജലം
വെളുത്ത് വിശുദ്ധമായി നിന്നിൽ
വീണുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു
നിന്റെ വീടിനു മുകളിൽ മാടപ്രാവുകളെ പോലെ അവ പറന്നിറങ്ങുന്നു
നീ നടക്കുന്ന വഴിയിൽ കൊറ്റികളെ പോലെ അവ വന്നിരിക്കുന്നു
കറുത്ത രാത്രിയിൽപോലും
വെൺമയുടെ പരലുകളാൽ നിന്റെ ദേഹത്ത് ഉമ്മ വെയ്ക്കുന്നു
എന്റെ നിറമില്ലാത്ത കാറ്റ്
അതു കണ്ട് വഴിയിൽ നിന്നും
തിരിച്ചു പോരുന്നു

എന്റെ മഞ്ഞുകാലം
തണുത്ത കാറ്റിൽ കനമില്ലാത്ത കോടയിൽ മാമ്പൂക്കൾക്കൊപ്പം ഊഞ്ഞാലാടുന്നു
എനിക്കീ മാവിനു ചുറ്റും തണുത്തു പറക്കാനേ അറിയൂ
എനിക്കി കോടയുടെ നേർത്ത പുതപ്പായ് ചൂടിൽ നിന്നും നിന്നെ രക്ഷിക്കാനേ അറിയൂ
എനിക്ക് നിന്റെ മഞ്ഞുകാലത്തിന്റെ അത്ര വെൺമയോ വിശുദ്ധിയോ ഇല്ല
എനിക്ക് കറുത്ത നിഴലിലേ വെളിച്ചത്തെ ആസ്വദിക്കാനറിയൂ

ആരോ എന്നോട് സൂര്യനാവാൻ പറഞ്ഞു
നീ ഉരുകിപ്പോകുമെന്ന പേടിയാൽ ഞാനതു കേട്ടില്ല

നിന്റെ മഞ്ഞുകാലത്തോട്
എനിക്കിപ്പോൾ അസൂയ തോന്നുന്നു
കാരണം
നീ മരിച്ചാൽ മണ്ണിനും മറ്റാർക്കും കൊടുക്കാതെ അതു നിന്നെ സ്നേഹിക്കും
ആർദ്രമായ് കെട്ടിപ്പിടിച്ച്
ഹൃദയത്തിന്റെ പരലുകളിൽ
നിന്നെ ഒളിപ്പിക്കും

എനിക്കതിനാവില്ല;ഞാനന്നേരം ഒരു കണ്ണീർത്തുള്ളിയായ് ഒഴുകിപ്പോയിട്ടുണ്ടാകും
ഏതു പുൽക്കൊടി വിളിച്ചാലും
മഞ്ഞുതുള്ളിയാവാൻ പറ്റാത്ത വിധം ഞാൻ ചിതറിപ്പോയിട്ടുണ്ടാകും

എനിക്ക്
തിരുവാതിരപ്പാട്ടിന്റെ താളത്തിൽ
ഏകാദശിയുടേയും
ഏഴരവെളുപ്പിന്റേയും ഓർമ്മകളിൽ
തണുത്തു മരവിച്ച ധനുമാസ രാത്രികളിൽ മാത്രമേ നിന്നെ ഒളിപ്പിക്കാനാകൂ
അതുകൊണ്ടാവണം
നിന്റെയുമെന്റെയും മഞ്ഞുകാലത്തിനിടയിൽ
നമുക്കത്രയും പരിചയമുള്ള ഒരു കടൽ
അശാന്തമായി കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്.

...........................മുനീർഅഗ്രഗാമി